Revenge Of The Jazznerds!

Ik vergelijk het vreemde edoch wereldwijd erkende en geliefde muziekgenre jazz vaak met een dolgelukkige mongool die een basgitaar in zijn poten geduwd krijgt: fucking chaos op een notenbalk. Een rondje Q&A’en in de bruinere kroegen in het Antwerpse deed mij vermoeden dat ik werkelijk waar de enige ben die er zo over denkt.

Natuurlijk kan ik bij een glas genieten van Miles Davis of zelfs meefluiten met de piano van Duke Ellington. Op een goeie dag fantaseer ik zelfs eens over Billie Holiday. Maar da’s geen jazz. Dat is popmuziek die het niet zo nauw neemt met de conventionele akkoordenschema’s. Akkoord, zo kan je alles popmuziek noemen, maar je kan God Bless The Child bezwaarlijk vergelijken met eender wat van Chick Correa. Pas op, ik voel mij niet gerechtvaardigd jazz en al haar zonen als muzikale ketterij te bestempelen, ik vrees gewoon dat ik zaken als polyritmes, syncopatie en blue notes simpelweg niet begrijp. Dat doet mij als zelfverklaard liefhebber van àlle muziek werkelijk pijn, ik heb de blues voor jazz.

Menig maal heb ik getracht een John McLaughlin-compilatie te doorploegen, Al DiMeola nog een kans te geven of een avondje Blue Note uit te zitten, maar moest me er telkens bij neerleggen dat ik er onnozel van werd. Ik haat het woord ‘onnozel’ al even hard als jeuk aan mijn balzak, maar in onze Nederlandsche taal vond ik geen ander woord waardig mijn gevoel te omschrijven. Wat ik ook haat zijn de arty-farty nerds die jazzmuziek uitroepen tot wereldmuziek, genomen dat wereldmuziek zoveel wil zeggen als de beste muziek ter wereld in tegenstelling tot elektrische gitaren in de Debri Zebit. Je kent ze wel: lang, vettig ongewassen haar, hoofd schuin met de ogen lichtjes toegeknepen om duidelijk te maken dat de bullshit die je hen aan het verkondigen bent hen écht interesseert, en de benen over mekaar. O ja, de arty-farty jazznerd herkent u aan die over mekaar geslagen benen. Ze gebruiken moeilijke woorden in de meest informele gesprekken want smalltalk (absoluut niet mijn favoriete ‘talk’ maar nu eenmaal een noodzakelijk kwaad) kent de jazznerd niet, elk gesprek is een écht gesprek waarin hij op zoek gaat naar de achterkant van uw tong, ongeacht welke onzin u daar verstopt.

En jazz is voor hen dus zowat de enige muziek met recht van bestaan want “alles begint en eindigt bij jazz.” Het kostte me 1 minuut een encyclopedie doorbladeren om dat met de puurste zekerheid tegen te spreken. Maar daar hebben de jazznerds natuurlijk geen oren naar want, eens het gesprek op dat punt gekomen is, verandert de jazznerd van (oprecht?) geïntereseerd luisterend oor in een soort slechtaardige Diogenes die je de grond in filosofeert, redevoeringen houdt die kant noch wal raken maar “gebaseerd zijn op feitelijk materiaal!” Kortom: een perfect excuus om uw pint in één teug leeg te drinken, uw jas aan te doen en uw gesprekspartner een erg welgemeende vinger te geven. En dat is de enige manier om hem te straffen want er mee in discussie gaan is als een rode lap op een stier. Neenee, je bent beter af met een mindfuck: zwijgend vertrekken, uw jazznerd weet niet wat hij meemaakt!

Om even te verduidelijken: het zijn niet die jazznerds die mijn liefde voor de jazz steady onder het vriespunt houden, maar ze vergemakkelijken de flirt natuurlijk niet. Ik begrijp jazz gewoon niet, maar misschien is dat wel net de magie ervan.